BLOG BMW BERLIJN MARATHON 2013

“Ik ben gefinisht!”, bleef ik mezelf toespreken. 

Gemotiveerd tot op het bot. Maar waarom dan? Kans op uitlopen was toch nihil? Watskeburt*?  Het begon in de week voor de marathon. Whatsapps’jes, sms’jes en peptalks: allen van meelevende collega’s, vrienden en familie. En Niels. Mijn zoon. Niels, die de ochtend van vertrek me aankeek en zei: “Pap, het allergrootste cadeau dat je me kan geven op mijn verjaardag, is dat je de marathon van Berlijn uitloopt”. En dat doet wat met je. Brok in mijn keel. 

“Ik wil finishen!”.

Daar dacht ik aan terwijl ik de Karl-Marx-Allee opliep. Maar ik dacht aan meer dingen. Al die mensen die om me heen liepen. Allemaal met een eigen verhaal, een eigen motivatie. De een loopt voor zichzelf. De ander voor een ander. Ik heb veel  atleten gezien die liepen voor kanker. Voor een overleden kennis of familielid. Je denkt aan je eigen omgeving. Ik dacht aan Donja. Een vriendin die drie maanden geleden kwam te overlijden en Marco, Bram, Luuk en Max achterliet. Ik dacht aan mijn eigen familie. Mijn pake Molle. Zijn ring draag ik met trots. 

“Ik moet finishen!”.

Kilometerpunt twee-en-twintig. Het gaat lekker. Tempo laag, hartslag onder controle. Honderd-negen-en-vijftig. “Als de knie het houdt, red ik die twee maal tien kilometer nog wel. Dat zijn nog maar twee rondjes Averlo”, hield ik mezelf voor. Kilometerpunt dertig. Nog steeds een constant tempo -te laag- maar voor uitlopen goed genoeg. Hartslag: honderd-zestig. Keurig. De knie speelt op. Het trekt door tot in mijn heup. Ik begin te compenseren. Er is geen weg terug. Tanden op elkaar en doorlopen. 

“Ik ga finishen!”

Kilometerpunt vijf-en-dertig. Nog even twee halve bananen tijdens het lopen naar binnen werken en dan de laatste zevenduizend-honderd-en-vijfennegentigmeter. Dat klinkt veel en is het ook. Op het tandvlees. Het publiek moedigt me aan. Mijn naam wordt gescandeerd. Niet dat ik een bekendheid ben in Berlijn. Nee. Het staat onder mijn startnummer geprint. “Forza Max!”. Ik loop door en denk aan niets. 

De laatste honderden meters gaan over Unter den Linden richting de Brandenburger Tor. Daar duik ik onder door. Duitse artsen scannen alle doorkomende atleten op zuiverheid. Ik mag verder. Na de Brandenburger Tor volgt StraBe des 17 juni. Alweer historisch gebied op de grens van het voormalige Oost en West Berlijn. Ik voel het. 

Na vier uur, vijftig minuten en veertien seconden loop ik over de meetmatten. Piep. 

Ik ben gefinisht! Het ongeloof overheerst.

Maandagmorgen 30 september kwam ik thuis. Op de dag dat Niels elf jaar werd. Met een medaille.

De marathon van Berlijn. Dat moest het worden. Onze revelatie. We waren rond januari 2013 topfit: we liepen de Berenloop op Terschelling in een respectabele tijd, de halve marathon van Park Hoge Veluwe deden we met twee vingers in de neus en we liepen daarna onder de 1 uur dertig op de minimarathon van Apeldoorn. De marathon van Berlijn moest dus haalbaar zijn. 

De voorbereiding op een hele marathon is wezenlijk anders dan de voorbereiding op een halve marathon. Je kan niet stellen: twee keer de inzet voor de halve is een hele. Zeker niet. Je start een transitie van je lichaam: geen koolhydraten verbranden, maar vetten. Duurlopen kunnen lopen op een acceptabele snelheid. En dat gaat niet vanzelf.  Dit alles betekent voorzichtige opbouwen: lopen in lage hartslagzones, intervaltrainingen zodat langzamerhand de snelheid verhoogt. Want uiteindelijk wil je zo’n marathon wel tussen de drie-en-een-half uur en vier uur lopen.

Zestien weken lang.

Week 10 bleek het breekpunt te zijn. Mentaal gezien tot die tijd geen enkel probleem; fysiek werd het zo langzamerhand wel echt een uitdaging. Hoe houdt je je lichaam in marathonconditie zonder dat je geblesseerd raakt? Het bleek een dun lijntje. Kleine pijntjes werden grotere pijntjes. Cruciale ledematen sputterden tegen: in mijn geval mijn linker knie.

Het is nu week 16. Volgende week zondag is de marathon. Vrijdag vertrekken we. Vanaf week 11 is het marathonschema losgelaten. De duurlopen langer dan drie uur heb ik nauwelijks kunnen lopen.  Dan weet je: ook al streef je naar uitlopen, het zal zwaar worden. 

Toch start ik. Voor mezelf maar ook voor Hilko. Samen naar Berlijn betekent ook op de zaterdag voor de marathon samen nog een keer trainen op de Potsdamer Platz en onder de Brandenburger Tor en  zondagmorgen samen richting het startvak. 

Het uitlopen van de marathon onder de 4 uur was het doel. 

Ik heb genoten van de weg er naar toe en kijk enorm uit naar volgend weekend.  

En dat week negen succesvol zou verlopen was geen succesverhaal op voorhand. 

De drie weken voor week negen waren de weken aan de Zuid – Dalmatische kust. De opbouwweken om de bewuste week negen (en de rest van de weken) het hoofd te kunnen bieden. De Dinarische Alpen. Kroatië. Het land waar menig atleet zich voorbereidt op zijn of haar doel. Dit vanwege het bergachtige landschap maar vooral vanwege het fijne klimaat. Kroatië wordt daarom ook overspoeld met atleten. In de maand mei welteverstaan………

Ik was er eind juli, begin augustus. Complicerende factor: ik was er niet als professional op trainingskamp, maar als veertig jarige recreant-atleet en op vakantie met mijn gezin. Je voelt het al aankomen: stevige bergen en heuvels, een ziedende hitte en…….(uiteraard) een gezinsdoelstelling.  Samen ondernemende dingen doen, (extra) aandacht en liefde voor elkaar, een boek lezen, samen ravotten en cultuursnuiven. Terecht. Omdat ik positief wil bijdragen aan deze (onuitgesproken) doelstellingen betekende dit dat ik mijn trainingsuren in de vroege uurtjes moest en wilde maken. Mijn biologische wekker wekte mij op de dagen dat het moest keurig om half 6 en om zes uur stond ik het gelid voor een duurloop van anderhalf tot twee uur. De bergen en heuvels op. De hitte voorblijvend. 

Op zoek naar het optimum. 

Maar waar ligt dan ‘het optimum’? Is mijn optimum ook het optimum voor het gezin? Toe te passen methode: trail en error. Gewoon doen dus. En als er iemand niet aan z’n trekken komt dan hoor ik het wel. Dat moet het worden. En het is gelukt. Zoon, dochter en vrouw hebben het fijn gehad. En ikzelf? Ook. Een gezonde combinatie van lopen (gemiddeld twee-drie keer per week in plaats van vier keer), avontuur (rafting op de Mreznicki), cultuur, wederzijdse aandacht, zo nu en dan een clash en gezelligheid.

Mijn Kroatische beproeving om op zoek te gaan naar het optimum deed mij (gek genoeg) ook denken aan de vakantie van Wesley Sneijder. Wesley vierde zijn vakantie op Ibiza en zal daar ook keuzes hebben moeten maken. En wellicht nog wel complexere. Ik denk aan de veeg-uit-de-pan van Louis. Deze moet toch als het Zwaard van Damocles boven zijn persoon hangen? ’s Ochtends wakker worden en dan denken: het WK 2014. Brazilië. Ik moet fit worden. Hij kijkt naast zich en staat dan toch op. Sporten. Fit worden. Het moet.

Wesley is gescheiden. Is vader van een zoon bij zijn ex. Zou hij co-ouder zijn? Dus ook nog op vakantie willen of moeten met zijn zoon? Ook hierbij zal Wesley op zoek moeten naar een optimum. Gezin, werk, persoonlijke gezondheid, vader en partner.

Het is overal gelijk. De vakantie van Wesley en Max is voorbij. 

In hart en nieren. Een natuurtalent. Topsporters zijn topsporters omdat ze alles voor de sport laten, keihard werken en gaan voor het ultieme resultaat. Winst.  Hulp is daarbij onontbeerlijk: van het thuisfront (vrouw, kinderen, ouders), maar ook de (mental) coaching en een medisch team is een niet te onderschatten factor. De zwakste schakel bepaalt hoe sterk de keten is. 

Ik bereid me voor op de Marathon van Berlijn en ben geen topsporter. Zeker niet als het gaat om hardlopen. Over een bovengemiddeld hardlooptalent beschik ik ook niet. Ik moet dus uit een ander vaatje tappen om resultaten te bereiken. Want dat wil ik dan weer wel. Om dat te bereiken, wat kan ik dan leren van de successen van Pieter? Waar zitten de overeenkomsten en verschillen?

Een analyse.

Net als bij Pieter heb ik de steun van vrouw en kinderen. En dat moet: want vier keer per week voor lange tijd de deur uitlopen voor weer een rondje heeft impact (“Sorry schat, de vaatwasser komt morgen wel” of “Jongens, gaan jullie zo zelf even naar bed? Ik doe nog even een rondje”). Mijn intrinsieke motivatie en mentaliteit is ook geen enkel probleem. Net als bij Pieter. De coach van Pieter: Jacco Verhaeren is een held. Onovertrefbaar. Maar wat dan wel? Wat is de succesfactor van de Olympisch zwemkampioen wat mij inspireert en verder kan helpen? Het medisch team? Dat had Pieter goed voor elkaar. Een geoliede machine. Zijn vader is arts en hij liet zich ondersteunen door een goede fysiotherapeut. Hoe bepalend is dit geweest? Bepalend. Pieter was nauwelijks geblesseerd en bleef gefocust.

Mijn blessure hield aan. De voet. Het medisch team rondom mij werd geformeerd (door mijzelf...). Een osteopaat, een (huis)arts, een natuurgenezer (waarom?), een fysiotherapeut en een podoloog. Kan me niet herinneren dat ik ooit zo’n enorme aanslag op mijn zorgverzekering heb gedaan. 

Het is niet erg om hulp te vragen. Het doel heiligt de middelen. Maar hoe stevig moet je in je schoenen staan als je vrouw thuiskomt en gekscherend vertelt dat het medisch team van Pieter van den Hoogenband kleiner was dan het medisch team dat mij ondersteunt? Stevig. 

Ik blijf gefocust. En laat me niet uit het veld slaan. Ik sta stevig in mijn loopschoenen. Het doel is 29 september. Berlijn. 

De eerste drie weken van het Marathonschema zijn voorbij. Honderdvijfentdertig kilometers verder in 12 uur en 15 minuten. De voeten hebben het gehouden. Vooralsnog. Ook dankzij het medisch team. Maar de eerste drie weken zijn niet gelijk aan de volgende 13 weken: het wordt pittiger. De paarse blokken in het schema -de blokken van extreme inspanning- komen dichterbij. Week 5, week 9 en week 13. Mijn voeten gaan het houden. 

Net als Pieter blijf ik gefocust. Het medisch team kijkt met me mee.....

Toch maar even rustig aan. Nu kan het nog. Het is eind maart en vanaf mei start het schema. Nu doorlopen en last houden is geen optie; verstandig hoor Max. 

Gelukkig is Studio Perfect Deventer zo vriendelijk om mij een week lang onderdak te bieden. Dus bevind ik me vanaf vandaag (31 maart) tot 6 april tussen de spierbundels. Inspireert dit? Nee, niet echt. Dit is een andere wereld. Nog individualistischer dan lopers. Lopers groeten elkaar -net als de Hell Angels en leden van Satudarah- onderweg. In de sportschool niet. Of het moet mijn vrouw zijn. In sportscholen wordt vooral gekeken naar elkaar. Wat drukt de een? Wat rent de ander? Hoe zwaar of hoe licht? Zelf denk ik: wat zou voor hem of haar de reden zijn om hier te sporten. Dat soort dingen. Of zeg dit meer over mij? Zal wel. 

Aankomende week maar een weekje RPM’ en. Ik kijk alleen maar naar mijn benen en denk aan  herstel.......